Aftellen!

Zo, hoog tijd voor weer eens een blogje. Inmiddels zijn we in week 33 beland, en kan het echte aftellen gaan beginnen. Ik ben vorige week gestopt met werken, omdat ik erg veel last heb van pijn door de afgeknelde zenuw in mijn bekkenbodem. Helaas kan ik daardoor nu niet zo gek veel met mijn vrije tijd, want ik kan maar beperkt lopen en staan. Maar ach, verplichte rust kan soms ook goed zijn (wel saai).

De extra echo die we kregen in verband met de iets vergrootte nierbekken, had nog een vervelend staartje. De nierbekken waren weliswaar in orde, maar nu constateerde de “uiterst vriendelijke” meneer van fetura dat ons kindje veel te groot was. In niet mis te verstane woorden kreeg ik voor mijn voeten gegooid dat ik vast teveel suiker eet, dat mijn kind te groot zou zijn voor zelfs een kledingmaatje 56, en dat ik vast niet op een natuurlijke manier zou kunnen gaan bevallen. Vervolgens ging meneer bellen (maar vertelde er niet bij met wie) en zei tegen mijn eigen verloskundige (bleek later) dat mevrouw Romkes een FLINK FLINK FLINK FLINK FLINK (ja, ongeveer hier ergens wilde ik ‘m dus slaan) FLINK FLINK kind droeg. Dus.. doorverwijzing naar de gynaecoloog. Leuk is anders, maar wat moet, dat moet. Met een flink aangepraat schuldgevoel gaf ik thuis mijn kleine voorraadje chocolade dan maar weg aan mijn zus, en lette ik op wat ik at. Maar ergens geloofde ik er niks van. Omdat een groot kind vaak het gevolg is van zwangerschapsdiabetes, moest ik daarop worden getest. Een test die weinig lijkt voor te stellen, maar wat is dat een belachelijke test om een zwangere vrouw aan te onderwerpen! Stel je voor, je mag vanaf middernacht ervoor niks eten. Dan kom je om 8 uur ’s ochtends met je lege maag aan bij het ziekenhuis. Je krijgt een vingerprik, en dan mag je 300 ml suikerwater opdrinken (urlgh). En dan moet je een uur zitten wachten. En dan nemen ze buisjes bloed af. En dan moet je NOG een uur wachten. En dan nemen ze weer bloed af. En dat dus ondertussen met een lege maag, want je mag nog steeds niet eten. Tja.. dus halverwege t eerste uur dreigde ik al flauw te vallen. Gek he? Dus werd ik apart op een kamer plat gelegd en goddank hield ik dat drankje binnen.. anders moest ik nog een keer. Ze waren daarna gelukkig zo lief om geen buisjes bloed af te nemen, maar slechts vingerprikjes. Scheelde toch weer een beetje.

‘S middags het verdict bij de Gynaecologe. Conclusie: geen diabetes. En surprise, suprise: het kind is dus helemaal niet zo groot als die fijne Fetura-meneer wel had gedacht! Een storm in een glas water dus. Erg vervelend om zo behandeld te worden… Maarten wil zelfs bij “de volgende” niet meer naar Fetura, maarja.. ik geloof niet dat daar keuzes in zijn.

Maar dan nu nog wat leuke(re) dingen: Weer eens een buikfoto. En weer eens van een andere “hoek”:

En verder is het natuurlijk hoog tijd voor een impressie van de kinderkamer. Hij is bijna af, op de laatste details na, leuke versieringen etc, dingetjes voor aan de muur.. maar het voornaamste staat er allemaal 🙂

Wat vinden jullie ervan?